O JÓZEFIE SKARŻYŃSKIEJ

(…) Widziałam, jak podchodzi do Ojca w bibliotece przed kaplicą. Składa ręce, z promiennym uśmiechem o coś błaga. Ojciec marszczy brwi, kategorycznie przeczy głową. Ziutka chwyta go za rękę i prawie tańczy, prosząc z naciskiem. Ojciec cały czas kiwa na głową na „nie”. A ona klęka i chwyta ojca za obie dłonie. W pewnym momencie Ojciec zamyka oczy. Nieruchomieje. Modli się. Ma bardzo poważną twarz. Nachyla się i mówi jedno słowo do klęczącej. Ziutka szaleje z radości. (…)

więcej na: http://www.idziemy.com.pl/kosciol/zycie-za-jana-xxiii/1/

O IRENIE DAREMNIAK

Irena Daremniak urodziła się w Warszawie 2 kwietnia (według dowodu osobistego 2 sierpnia) 1927 roku. Odeszła do Pana Boga 30 marca 2014 roku, w niedzielę Laetare w miejscowości Wesoła; za pontyfikatu papieża Franciszka, który zaprasza do Ewangelii radości, bo też o Irenie można powiedzieć, że była człowiekiem radości.

Irena była jedną z pierwszych członkiń Instytutu Prymasa Wyszyńskiego. Już w 1942 roku Maria Okońska zdradziła idę budowy Miasta Dziewcząt jako pierwszej Zofii Daremniak – starszej siostrze Ireny. Przeżyciem, które odcisnęło piętno na życiu rodziny (mamy i 3 córek) podczas okupacji hitlerowskiej, była śmierć ojca zamęczonego przez Niemców na Pawiaku. Irena napisała list do nieznanego osobiście księdza prof. Stefana Wyszyńskiego, o którym wiedziała, że jest ojcem grupy, do której należy Zosia. Wielkim umocnieniem dla niej było otrzymanie odpowiedzi na ten list. Podczas okupacji wielokrotnie przeżyła zagrożenie życia, m.in. ujęta w łapance uniknęła wywózki. W czasie Powstania Warszawskiego posługiwała jako sanitariuszka z Szarych Szeregów w szpitalu w Chotomowie.

W 1946 roku, jeszcze jako uczennica, wzięła udział w organizowanym przez Ósemkę obozie wakacyjnym dla studentek w Stryszawie. Ponieważ na obozie osobą, która gotowała, była Mama Daremniak, Irenie pozwolono zostać na rekolekcjach prowadzonych przez biskupa Stefana Wyszyńskiego. W tym czasie rodziło się jej powołanie. Po wakacjach przeniosła się do Lublina do liceum u ss. Urszulanek, gdzie zdała maturę. Po jej uzyskaniu, w 1947 roku, w wieku 20 lat wstąpiła do Instytutu.

Na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim (na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej) ukończyła pedagogikę, podejmując w czasie studiów wraz z innymi członkiniami Instytutu rozmaite działania apostolskie.

Najstarsza siostra Zofia po 10 latach bycia w Ósemce postanowiła wstąpić do Karmelu, by tam przez modlitwę kontemplacyjną wspierać działania Instytutu i Księdza Prymasa. Wcześniej karmelitanką została druga siostra Ireny – Janeczka.

Po ukończeniu studiów Irena podjęła pracę w bibliotece publicznej dla dzieci i młodzieży. W 1953 r. Prymas Wyszyński został aresztowany, członkinie Instytutu modliły się o jego uwolnienie, pielgrzymując na Jasną Górę, a Maria Okońska zgłosiła się Matce Bożej na dobrowolnego więźnia. Kiedy była już możliwość wyjazdu do Komańczy, do ostatniego miejsca odosobnienia Stefana kard. Wyszyńskiego, Marysię na posterunku więźnia u Matki Bożej zastąpiła Irena. Miała też ona przywilej doczekania na tym miejscu wyjścia Księdza Prymasa na wolność. W tym samym roku 1957, na pierwszych rekolekcjach po uwolnieniu Ojca w Laskach złożyła śluby wieczyste.