21 lipca 1958 roku Instytut Prymasowski na Jasnej Górze został zaatakowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. To wydarzenie ostatecznie przekreśliło nadzieje na realizację idei tzw. Miasta Dziewcząt. Forma się zmieniła, ale jej istota została jednak taka sama, tzn. odrodzenie Polski przez Królową Polski.

Lata 1956 - 1965 – podczas 9 lat Wielkiej Nowenny Ósemka pracowała na Jasnej Górze: członkinie wygłaszały prelekcje, wspierały duszpasterstwo materiałami przepisywanymi na maszynie, organizowały pielgrzymki zawodowe i stanowe na Jasną Górę oraz Warszawską Pielgrzymkę Pieszą. Angażowały się w prace na rzecz oddawania się Matce Bożej za Kościół różnych parafii, grup młodzieży i starszych, Soborowego Czynu Dobroci, idei Nawiedzenia Obrazu Matki Bożej. Kiedy ze szkół usunięto kapłanów i siostry zakonne, wiele członkiń zgłosiło się, aby jako osoby świeckie prowadzić katechizację, nawet za cenę przerwania studiów czy pracy zawodowej.

Członkinie Ósemki pracowały i apostołowały w Instytucie Prymasowskim na Jasnej Górze i w Warszawie, w archiwum i wydawnictwie dzieł Prymasa Tysiąclecia, w Komisji Maryjnej i Podkomisji do spraw duszpasterstwa kobiet, w domach rekolekcyjnych, w Rodzinie Rodzin, w ruchu Pomocników Matki Kościoła, w katechizacji, na placówkach zagranicznych, w zawodach świeckich, także wśród ludzi, pozostających często poza Kościołem.

1981 rok – po śmierci Stefana Kardynała Wyszyńskiego Maria Okońska zwróciła się z prośbą do arcybiskupa Józefa Glempa, nowego Prymasa Polski, z prośbą o zatwierdzenie Instytutu.

1986 rok – Rada Naczelna Instytutu dostosowała Ustawy do przepisów Kodeksu Prawa Kanonicznego i przedstawiła je Kongregacji d.s. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego.

26 sierpnia 1988 roku – Instytut został erygowany na prawie diecezjalnym dekretem Prymasa Polski Józefa Glempa jako Instytut Świecki Pomocnic Maryi Jasnogórskiej, Matki Kościoła.

20 grudnia 1988 roku – Ustawy Instytutu zostały zatwierdzone na sześć lat dekretem Księdza Prymasa Glempa.