- Co to jest życie konsekrowane? Konsekracja to życie według rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. To odpowiedź na dar powołania otrzymanego od Pana Boga. Odkrycie i radosne przyjęcie tego daru zobowiązuje do miłości każdego człowieka, bo w nim mieszka Bóg; do wolności wobec rzeczy stworzonych, bo On jest najwyższym Dobrem; do głębokiej relacji z Nim i pełnienia wyłącznie Jego woli.
- Co oznacza konsekracja w instytucie świeckim? Osoba konsekrowana w świecie, żyjąca w instytucie (zob. także http://www.kkis.pl/) nie przestaje być człowiekiem świeckim - nie zmienia swej pozycji kanonicznej w Kościele, ale całe swoje życie ofiaruje Panu Bogu. Rezygnuje z założenia własnej rodziny, składa śluby i wiernie je realizuje w życiu codziennym. Na kształt ewangelicznego zaczynu stara się otaczającą rzeczywistość życia świeckiego przepajać duchem Ewangelii Chrystusowej, nie odróżniając się zewnętrznie od innych osób świeckich.
- Czy śluby składane w instytucie świeckim są tym samym co śluby zakonne? Śluby są te same, natomiast inny jest sposób ich realizacji w rzeczywistości życia świeckiego.
- Jak na co dzień w życiu świeckim członkinie Instytutu realizują śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa?
Ślub czystości oznacza wybór Boga jako największej miłości. Zobowiązuje do niezawierania małżeństwa oraz życia w czystości seksualnej zgodnie z przykazaniami. Czystość w spojrzeniu na drugiego człowieka dostrzega jego piękno i dąży do widzenia go takim, jakim widzi go Bóg. Osoby składające ten ślub starają się tak porządkować świat swoich uczuć i relacji według zgodnej z ich stanem życia hierarchii, aby najważniejsze dla nich były sprawy Boże.
Ślub ubóstwa to uznanie Boga za najwyższe dobro; prowadzi do ufnego zawierzenia Mu. Zobowiązuje do pracy na swoje utrzymanie oraz do zależności od decyzji Odpowiedzialnych w zarządzaniu swoimi dobrami w zakresie większych wydatków (np. kupno samochodu, darowizny, pożyczki). Członkinie mają prawo posiadania rzeczy materialnych, wynagrodzenia za pracę, ale zawsze są gotowe podzielić się z innymi, pomagać wspólnocie. Gotowe są także poświecić innym swój czas i swoje talenty.
Ślub posłuszeństwa wymaga poddania swojej woli Bogu – dawcy prawdziwej wolności. Zobowiązuje do wierności powołaniu i uczestniczenia w życiu wspólnoty. Członkinie mogą mieszkać samodzielnie; w codziennych sprawach same rozeznają wolę Bożą. W sprawach ważniejszych, decydujących o kształcie ich życia (np. zamieszkanie, podjęcie pracy, studiów, zadań apostolskich, rodzinnych, publicznych) uzgadniają to z Odpowiedzialnymi. Posłuszeństwo wymaga współpracy z Odpowiedzialnymi w odczytywaniu woli Bożej, gotowości podejmowania powierzanych zadań i zobowiązań w duchu charyzmatu wspólnoty.
Świadectwo członkini Instytutu Prymasa Wyszyńskiego