8 września 1944 r. – dziewczęta złożyły Bogu w ofierze swoje życie i umiłowaną ideę Miasta Dziewcząt za ocalenie księdza Wyszyńskiego. Powstanie potraktowały jako pielgrzymkę na Jasną Górę.
7 października 1944 roku - po upadku Powstania, dziewczęta tworzące tzw. Trio dotarły do Lasek. Razem ze swoim duchowym Ojcem odmówiły dziękczynne Magnificat za ocalenie. Z Lasek wyruszyły na Jasną Górę, gdzie dotarły 13 października. Początkowo zamieszkały w prywatnym domu przy ul. Św. Rocha. Pracowały w kuchni Rady Głównej Opiekuńczej u Sióstr Zmartwychwstanek.
Styczeń 1945 roku – po przesunięciu się frontu Ósemka znalazła schronienie w klasztorze paulińskim na "Pokojach Królewskich" razem z grupą tułaczy ze zburzonej stolicy i tam rozpoczęły swój nowicjat. Pełną aprobatę na pozostanie na Jasnej Górze otrzymały od Ojca w lutym 1945 roku.
26 sierpnia 1945 roku – członkinie Instytutu złożyły pierwsze przyrzeczenia oddania się na całkowitą służbę Bogu w świecie, w powstającej wspólnocie (miało to miejsce podczas rekolekcji ks. Stefana Wyszyńskiego, który po zakończeniu wojny został mianowany rektorem Seminarium Duchownego i wrócił do Włocławka).
1945/1946 rok – dziewczęta podjęły studia na różnych kierunkach (m.in. na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim).
1946 rok – Ósemka rozpoczęła jawną pracę wśród młodzieży maturalnej i akademickiej, prowadząc letnie i zimowe obozy. Potrzebne środki materialne zdobywała drogami kościelnymi oraz poprzez Polski Czerwony Krzyż. Pracę kontynuowała przez cały rok w tzw. "Ogniskach". Obozy młodzieżowe rodziły powołania do życia zakonnego, do Ósemki, wychowywały do życia w miłości małżeńskiej i rodzicielskiej. Wkrótce w powojennej Polsce zaczęto likwidować kościelne dzieła wychowawcze, zamykać szkoły istniejące nawet podczas okupacji niemieckiej. Wzmogło się prześladowanie Kościoła, także Ósemki.
2 lutego 1947 roku – Ojciec Święty Pius XII wydał konstytucję apostolską Provida Mater Ecclesia, którą zatwierdził instytuty świeckie jako nową formę życia w Kościele. Ósemka odnalazła w niej kształt swojego powołania.
Ok. 1947 roku – zaczęła się pogłębiać maryjna duchowość członkiń Instytutu zgodnie z duchem św. Ludwika Grignon de Monfort i postacią ojca Maksymiliana Kolbego. Pogłębianie duchowości maryjnej łączyło się z coraz głębszym zaangażowaniem w sprawy Kościoła i nauką o mistycznym Ciele Chrystusa wg nowej encykliki Piusa XII Mystici Corporis. Maryjna służba Ósemki rozwijała się w kierunku niesienia pomocy Kościołowi poprzez modlitwę i osobistą ofiarę, ze względu na nasilające się w Polsce prześladowanie Kościoła, zwiększającą się ateizację i demoralizację.
1948 rok – Maria Okońska i Maria Wantowska zostały aresztowane. Swoje uwięzienie uważały za wielką łaskę – spotykając się z ludźmi będącymi daleko od Boga, w więziennych warunkach dawały świadectwo swojej wiary. Dzięki interwencji Ojca Instytutu jako biskupa lubelskiego, po trzech miesiącach wyszły na wolność. Instytut liczył już wtedy kilkanaście osób. Po wyjściu z więzienia nadal prowadził obozy wakacyjne, ale w mniejszych grupkach. Rozpoczął także pracę apostolską w parafiach wśród dziewcząt, młodzieży szkolnej i pozaszkolnej oraz w duszpasterstwie akademickim.
