1993 rok – Instytut Prymasowski Ślubów Narodu na prośbę członkiń ksiądz Prymas Józef Glemp przekształcił w Instytut Prymasowski Stefana Kardynała Wyszyńskiego. Celem Instytutu Prymasowskiego w nowym kształcie jest zachowanie i upowszechnianie dziedzictwa Prymasa Tysiąclecia (służą temu wydawnictwo Soli Deo i księgarnia. Instytut wydaje i gromadzi książki Księdza Prymasa, opracowania i prace naukowe).
1995 rok – Rada Naczelna dokonała koniecznych zmian w Ustawach, dostosowując je do zmieniających się warunków życia oraz działalności i rozwoju Instytutu.
25 marca 1996 roku – poprawione Ustawy zostały zatwierdzone dekretem księdza biskupa Kazimierza Romaniuka, ordynariusza diecezji warszawsko-praskiej, na terenie której znajduje się dom główny Instytutu.
1997 rok – Instytut skierował do Kongregacji do spraw Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego prośbę o uznanie Instytutu na prawie papieskim. Prośba, którą przekazał ksiądz biskup Kazimierz Romaniuk, została poparta listami polecającymi Prymasa Polski i zainteresowanych biskupów diecezjalnych znających pracę Instytutu.
31 maja 1998 roku – Kongregacja specjalnym dekretem ogłosiła Instytut Świecki Pomocnic Maryi Jasnogórskiej, Matki Kościoła instytutem na prawie papieskim.
2005 rok – na krótko przed odejściem do Domu Ojca Papież Jan Paweł II zasugerował zmianę nazwy instytutu na Instytut Prymasa Wyszyńskiego.
1 stycznia 2006 roku – Instytut zmienił nazwę na Instytut Prymasa Wyszyńskiego.
2008 rok – podczas Kongresu Generalnego Instytutu został zatwierdzony Regulamin do Ustaw.